P en F pas tegen half negen in bed, ze probeerden natuurlijk alles zo veel mogelijk te traineren en dat is gedeeltelijk gelukt omdat het zulk lekker weer is en ik denk: ach, dan doen we het morgen toch wat rustiger aan. Beiden goed gegeten - maar geen hap groente - nadat Floor eerst scene had gemaakt, op de trap gezet, streng toegesproken, gedwongen te zeggen dat hij verder lief zal zijn en hij was dat ook de rest van de avond. Liggen nu prinsheerlijk en aanbiddelijk in nieuwe zomerpyamaatjes die ik nog even bij de Hema heb gescoord vanmiddag in Heemstede. Ook knalrode onderbroek gekocht voor Pepijn, boxershortmodel.

Lange reis terug, 11 km file en toen maar weer via Wassenaar alwaar dientengevolge ook lange file vanaf Leiden voor stoplicht Den Deyl. Pepijn geslapen in de auto, maar daarna naar de speelplaats bij de school hierachter met nieuwe stoplicht, fietsjes, helmen, voetbal. Heel zonnig gespeeld en genoten, Opi kwam ons daar ophalen. Pepijn sloofde zich enorm uit voor een blond meisje, laten zien hoe snel hij kan optrekken met de fiets, staand fietsen, expres slippen en zo, en dan heel duidelijk de andere kant opkijken om zgn. niet te zien hoeveel indruk het maakt. Floor lekker gevoetbald, hij geeft echt enorm harde knoeperds weg. HIj had zijn luier niet willen uitdoen, plaste er heel geconcentreerd in - zag ik toevallig - en kwam toen melden: het is maar goed dat ik mijn luier nog aanhad want ik heb geplast! Formuleerde ook heel mooi toen hij naar Opi's motorfiets vroeg en ik zei dat Opi die aan een andere meneer had gegeven: 'En als die meneer hem teruggeeft, mag ik dan achterop?".

Pepijn zeer weloverwogen en wijs maar dat weet je allang! Wist precies de dvd te vinden die hij nog wilde zien, simsalabim, geen idee waar hij het over had maar hij wist het zelf natuurlijk prima. God kwam ook weer even de baas spelen. Genieten dus!

Had de eerste avond tegen Pepijn gezegd: Als jij nu morgenochtend wakker word en Floor slaapt nog, kom dan maar heel zachtjes naar beneden, dan kan Floortje nog wat doorslapen. Hij, stralend: 'Hoef ik dan niet te roepen?'. Realiseerde me toen dat hij thuis moet wachten tot jullie hem komen halen? Enfin, leek verder geen probleem, en toen ik de volgende ochtend om 7 uur door het gat in de deur loerde sliep iedereen nog vredig, dus ik ging even de was uitzoeken op zolder. Vijf minuten later een enorme noodkreet van helemaal beneden: OMI!!!!! Stonden ze allebei verwilderd, zo schattig met hun haartjes recht overeind en roze slaperige smoeltjes, in pyamaatjes op blote voetjes op het marmer panisch te denken dat er niemand thuis was. Ben nog nooit zo snel de trap afgevallen om hen te troosten.

Lekker het hele huis en de tuin overhoop gehaald, enorme plensbende van de badkamer gemaakt, en toen naar de geitjes. O wat is Nederland idyllisch op een warme lentedag! Echt alles klopte, zie de foto's. Zoel windje, kwakende kikkers, bloemen, gras, jonge dieren, jonge kinderen, hmmmm. De roeiboten bleken zeer aanlokkelijk dus heb de aanschaf van zwemvesten toegezegd. Florian wil nog wel eens bang zijn van een of ander dier, er kwam een enorme eend mee-eten van zijn pannekoek en dan gaat hij van de ene seconde op de andere ineens panisch gillen. Maar het is dan ook altijd wel weer snel over. En hij is net zo weetgierig als Pepijn: Wat zie ik? wat is dat? wat ruik ik? (heel grappig dat laatste, het was het caviahok). We zijn een uur later dan gepland pas weer teruggegaan, ze kregen er maar niet genoeg van, ontwierpen allerlei circuits over het terrein om rond te rennen en kropen tientallen keren door het gat in het geitenhok dat de geiten zelf ook gebruiken, dus soms zat er een kind plus een geit klem in de opening. Flesjes melk en eten geven aan de babygeitjes was ook weer een succesnummer. En eindeloos over hekken klimmen.

Volgens mij lopen ze op Duracellbatterijtjes want ze houden maar niet op, he? Geen seconde zitten ze stil, en die mondjes staan ook niet stil.

Naar huis om speelgoed te halen en te plassen, en direct door op de fietsjes naar de zandspeeltuin. Pepijn hup over de rand van de skatebaan, eindeloos rondjes rennen en soepel tegen de rand opvliegen. FLoor zeer geintrigeerd maar ook bang door de grote skateboys. Hij is snel bang om overreden te worden, ook door auto's en fietsers. Misschien wel goed. Eén keer de kuil in, maar het was er wel erg vol en hij voelde zich veiliger bovenop de rand. Tien rondjes op het klimkasteel, en heel stoer weer met de helmpjes op terug over de Kerkhoflaan. We gingen even langs de manege omdat Floor zo van paarden houdt, en hij stond met zijn rug naar een van de paardenboxen te kijken naar een ander paard met gevlochten manen ('dat is een meisje!') te kijken, toen vanuit de box zonder dat hij het zag een enorm paardenhoofd verscheen dat hem zachtjes in zijn nekje onder die helm blies, je kent dat geluid wel, zo'n briesende ademtocht. Hij sprong een meter de lucht in.

xA

De vorige keer dat ik in Haarlem was had ik Pepijn beloofd dat we een volgende gelegenheid zouden aangrijpen om met de bus naar de stad te gaan. En wat je belooft, dat moet je doen. Ook al vroor het dat het kraakte.

Als ik bij Nicolette en Lex ben, lijkt er wel elke vijf minuten een bus langs te scheuren, dus ik maakte me geen zorgen over bustijden. Maar toen we aankwamen bij de halte (k-k-k-k-koud!) bleek dat het nog een half uur zou duren voordat onze bus kwam. Om te voorkomen dat Pepijn vast zou vriezen aan het hek langs het water, want dat wilde hij almaar vastpakken, liepen we naar de volgende halte, en daar was de bus na drie kwartier, alles behalve volgens de dienstregeling. De tocht naar Station Haarlem- ja áls je dan eens met de bus gaat, moet je natuurlijk zo ver mogelijk meerijden - was een groot succes, alle inzittenden werden door een inmiddels klappertandende Pepijn intensief bestudeerd en besproken, en op het Stopknopje mogen drukken is voor elk kind een feest, al verbaasde het hem wel dat de bus niet de volgende seconde met gierende remmen stilstond. Dapper ving hij de tocht naar het centrum aan, wit en bibberend.

Om op te warmen gingen we even warme chocolademelk drinken in een koffietentje, maar dat wilde hij met een rietje drinken, en daarbij brandde hij prompt zijn mond. IJsblokje alstublieft juffrouw? Nee, hadden ze niet. Dan maar een glas koud water. Knorrig verliet hij het pand, bij de Hema hadden ze noch de beloofde fiets, noch de felbegeerde wantjes-met-vingervakjes in zijn maat, maar de Kerstboom op het plein was gelukkig zo groot als hij gehoopt had (´Lijkt wel of die door een reus is neergezet´, sprak hij sprookjesachtig). Bij V & D wel degelijk de wantjes-met-vingervakjes, in een dubbele uitvoering, hokuspokus, zó is het een want, zó is het een handschoen! Hij heeft ze de dagen erna uitvoerig aan iedereen die hij tegenkwam gedemonstreerd.

De felbegeerde oliebol bezorgde hem na één hapje buikpijn. Dus al met al toch niet zo´n succesvol middagje... Nou, bus terug moet toch wel te doen zijn, maar de afstand naar de bushalte bleek erg ver voor korte beentjes, en om die tijd van de dag gaat de bus naar station Heemstede, midden in de Randstad dus, maar één keer per uur. Het lijkt het platteland van Groningen wel. Dus Nicolette gebeld, en een plekje gezocht waar ik Pepijn op een verhoging kon zetten om hem daarna op mijn rug te tillen, want hij was óp. Wankelend richting het punt waar Nico gemakkelijk kon komen. Daar kreeg Pepijn een opleving en wilde op het klimrek, waar het inmiddels stikdonker en ijskoud was. En hij heeft die hele barre middag geen moment geklaagd. Kortom, de tocht naar Nova Zembla was er niets bij, en ik was blij dat hij de volgende dag niet ziek was. Onze stralende held, klein maar dapper!

xA

Hoera, het is mijn beurt, ik haal de jongetjes weer eens van school en creche. Pepijn komt blij op me af in zijn nieuwe lichtblauwe jasje dat hem schattig en stoer tegelijk staat. Wat wordt hij toch volwassen in zijn gedrag, en tegelijkertijd zo blond en smal en kwetsbaar; hij vertedert me telkens weer. Een meisje van bijna een kop groter komt ons achterna en vraagt of ze pannenkoeken mag komen eten bij Pepijn. Kennelijk een van zijn vriendinnetjes, die aansluiting heeft hij snel gemaakt op de bááásisschool, zoals hij het zelf gewichtig noemt.

'Pepijn, Thijmen heeft vorige week een klein kadootje gekregen, we gaan even naar Heemstede, dan krijgen jullie er ook een'. 'Ik heb liever een gróót kado, Omi', antwoordt hij in volle ernst. Dan kun je gaan lachen, of gaan opvoeden, wist niet precies wat de juiste reactie zou zijn. In de speelgoedwinkel wijst hij allerlei dingen van rond de 20 of 50 euro aan, en loopt verder aan de begeerlijkste zaken voorbij met een verveeld: 'Dat heb ik al'. De noodzaak van het kadootje slinkt zienderogen, althans, in mijn ogen, niet in de zijne. Na nog even geprobeerd te hebben of 'een loopfiets' onder de categorie kleine kadootjes valt, ziet hij opgetogen een Playmobil poppetje met een kanon en kanonskogels. Er was nog een piraat in de aanbieding, een paar euro goedkoper, dus ik probeer hem in die richting te duwen ('Je houdt toch erg van piraten, Pepijn?') maar eerlijk is eerlijk, het is een klein kadootje, en heel gelukkig loopt hij de deur uit met de kanonnier. Nicolette en Lex zullen er minder blij mee zijn, 12 minikogeltjes die voortdurend zoek zullen raken. En waarom kadootjes, zo kort voor 5 december? Typisch een Omistreek.

Ook in zijn taalgebruik gaat hij met sprongen vooruit, hoewel hij altijd al wel voorlijk was in woordkeus en zinsbouw. 'Pepijn, ben je nou 's-nachts zindelijk?". 'Nou Omi, op een gegeven moment is die luier toch wel nat, hoor.' Alsof het een soort natuurverschijnsel is waar hij zelf verder part noch deel aan heeft.

Met het meegebrachte Fisher Pricedorp is hij een uur zoet, ligt al bouwend op de grond te wikken en te wegen met een technische blik, je hoort zijn hersentjes knarsen. Opi ziet er een ingenieur in; jammer dus dat hij dichter wil worden! 'Omi de slomi', haha! en: 'Pijn is niet fijn' (met een heimelijk glimlachje, daar is hij sterk in). Ja, als het rijmt, ben je een dichter. Enfin, onze jonge Nederlandse dichters hebben voorlopig geen concurrentie te vrezen, maar Sinterklaas echt wel!

xA